GTO: Great Teacher Onizuka [TV][2000]

Eski animelere bakıyorum, konu sıkıntısı yaşanmamışmı bilemem ama çok güzel çalışmalar olduğu garantili. Yeni nesilde karşımıza çıkan çoğu serinin, aslında sadece tipleri ve arka planları değiştirmekten ibaret olduğunu düşünmekten kendimi alıkoymama müsaade de etmiyorlar. Konular benzer, karakterler benzer, hep bir güçsüz çocuk herkesi döver durumları ve sair…

Gel bir de GTO’yu gör sen…

Kahramanımız Onizuka Eikichi, 22 yaşında eski bir motosiklet çetesi üyesi. Henüz bir baltaya sap olamamış, nerede kavga ve hatun varsa yapışan bir tip. Küfürbaz, düzensiz, kanı kaynayan bir sert erkek, düzenle ilgili sıkıntıları var ve bunların yanında tek bir kişisel isteği/arzusu bulunuyor; Dünya’nın en başarılı öğretmeni olabilmek.

Muhtemelen yaşı otuzların üzerinde olanların bu yazıyı daha kabul edilebilir bulacağını umarak başlayayım da konuya, sonra kimse kızmasın. Her ne kadar bu tarz seriler azınlıkta olsa da, anime izlediğini ya da anime bazlı bir seyir halinde olduğunu varsayıp da GTO’yu izlemeyen taş olur.

İşin temelinde şöyle bir durum var diyebiliriz:
Bir animenin izlenebilir olmasını geçersek, sizi kendisine bağlamasının üç şartı olur.

1. Takip etmeye ve yorumlamaya değer karakterler
2. Takip etmeye ve yorumlamaya değer hikaye ya da hikayeler
3. Bu karakter ve hikayeleri birbirlerine değdirerek ya da hiç yaklaştırmayarak harmanlamayı başarabilme yetisi

Tabi aslında bunların içinde yönetmenin ve stüdyonun etkisi gözardı edilemeyecek bir oranda olsa da, bu değişkenleri kenara ayırdığımız zaman net bir sonuç elde edebiliyoruz.

GTO’nun karakterleri neredeyse eşsiz. Ancak Trigun, Cowboy Bebop, Fate, Wolf’s Rain gibi yapımlarla denk değerdeler. Yani onlara haksızlık etmemek lazım. Hemen hemen gördüğünüz herkes için bir anlatım ya da konuya bağlılık mevcut. Az ya da çok demeden, Onizuka hariç herkes için bir parça konulmuş.

Hikayeye gelmek gerekirse, her ne kadar tek bir öğretmenlik teması üzerinden yürüse de, sonuçta bu kadar komplike bir karakterin yavaş hızda giden bir mevzuya oturtulması düşünülemezdi. Onlarca minik hikayeyi toparlayarak kurgulanan ana örgü, sizi hem karakterlere, hem de parçalı konuların bütününe doğru yönlendiriyor.

Üçüncü başlığın gizemi ise burada yatıyor. Bunca farklı hikaye, bunca ana ve yan karakter ile onların hikayeleri o kadar net bir biçimde toparlanıyor ki, GTO’nun finalinde size sadece “ama bitmeseydi ya keşke” hissiyatından başka bir şey bırakmıyor.

Serinin müzik ve çizim kalitesine gelirsek, ikisi içinde çok iyi diyebilirim. Muhteşem değiller ama sıradanlıkla uzaktan yakından alakaları yok. Bir kere tüm seri nasıl bir konuya sahip olduğunu bilen seslerle örülü. Sadece ekstra bir değer katmak için coşmaya çalışmamışlar. Bu da tabi ki kaliteyi sıradanlıktan ve kopukluktan korumuş.

Çizimlerde ise “özgünlük” diye özetlenebilecek bir kalite hakim. Belki “eski tarz” ya da “düşük kalite” veya “farklı” gibi görülebilir ama kendine has ve özel olduğunu unutmayın. 15 sene önce daha iyi yapılabilir miydi? Kimbilir? Ancak şu an bakmamız gereken yer karşılaştırmalar değil, ne kadar büyük bir hazla izlenmesi gereken hareketlere sahip olduğu.

Tabi aklımızdayken ufak bir iki detaya daha girelim… Evet adamımız aksiyon insanı, işin içinde kendi çapında sapkınlıklar da var ve bunların örgüsü genelde gevşemiyor ama bazı anlarda o kadar derin bir dram havasına bürünüyor ki, oturduğunuz yerde kıpırdanmanız ve o anı geçirmeniz gerektiğini düşünüyorsunuz. Hemen her açıdan kendisini tamamlamayı ve tanımlamayı becerdiğini de böylece gösteriyor.

Bir diğer detay da seslendirmeler. Özellikle ve öncelikle, Takagi Wataru’ya Onizuka seslendirmesindeki başarısından dolayı Türkiye’den sevgiler, saygılar, hürmetler.

Sonucu bağlama kısmına gelirsek, tekrar söylüyorum Onizuka’yı izlemeyen taş olur. Başka söze gerek var mı?

Bölümler;

kymophobia

“Hoşuma Giden Şeyler”in kralı… Dededen Beşiktaş taraftarı… Anime izler, altyazılarla uğraşır.

hosumagidenseyler.com